Uiteindelijk is de (door Coen verzonnen) spreuk een parel van de Limburgse nuchterheid, verpakt in een vleugje humor. Het is een oproep tot voorzichtigheid, een pleidooi voor het inschatten van risico’s, en een mild spottende opmerking naar iedereen die denkt dat hij de wetten van de zwaartekracht of de grenzen van zijn eigen lichaam kan tarten. Het is de moederlijke vermaning die je hoort (of een krak in je rug) wanneer je met een bezweet voorhoofd concludeert dat die ene appel toch niet de moeite waard was, en dat een ladder (of een helpende hand) misschien toch een beter idee was geweest. En zo blijft deze spreuk niet alleen een waarschuwing, maar ook een directe, zij het pijnlijke, herinnering aan de absurditeit van het menselijk streven.